Próbuję sobie przypomnieć kiedy pierwszy raz zacząłem się uczyć jak się uczyć. Wiele lat temu usłyszałem, że są osoby które lepiej się uczą, kiedy są w ruchu. Pamiętam, że wziąłem sobie to do serca i uczyłem się wierszy na pamięć chodząc wkoło stołu.
Tak naprawdę zacząłem naukę uczenia się dopiero kilka lat temu, kiedy miałem prawie czterdzieści lat. Wtedy przeczytałem książką „Włam się do mózgu” Radka Kotarskiego. Trafiłem w tym czasie na aplikacje do robienia fiszek.
Przełomem było trafienie książkę „Droga na szczyt” Andersa Ericssona i poznanie konceptu „celowej praktyki pod okiem eksperta” – na tę książkę trafiłem dzięki próbom organizowania sobie częściej przestrzeni na pracę głęboką. Potem była książka „Naucz się nauczania. Praktyczne wykorzystanie osiągnięć neurobiologii” trójki autorów. Do tego doszedł blog Scotta Younga, który także uczył jak się uczyć.
Z jednej strony jestem wdzięczny za to, że w końcu trafiłem na te wszystkie materiały – realnie pomagają mi uczyć się lepiej i szybciej. Zresztą nawet pisanie tego tekstu jest przykładem wyciągniętych lekcji z tego jak warto się uczyć. A z drugiej zachodzę w głowę, jak to się stało, że nauka nauki nie jest podstawą programu… nauczania. Dlaczego na różnych etapach edukacji nie uczymy się uczyć? Nie wiem.
Zakończę cytatem z „Diuny” Franka Herberta:
„Muad’Dib learned rapidly because his first training was in how to learn. And the first lesson of all was the basic trust that he could learn. It’s shocking to find how many people do not believe they can learn, and how many more believe learning to be difficult. Muad’Dib knew that every experience carries its lesson.”
Muad’Dib uczył się szybko, ponieważ jego pierwsze szkolenie polegało na tym, jak się uczyć. A pierwszą lekcją ze wszystkich była podstawowa wiara, że może się uczyć. Zaskakujące jest, ile osób nie wierzy, że mogą się uczyć, i ile więcej uważa, że nauka jest trudna. Muad’Dib wiedział, że każde doświadczenie niesie ze sobą lekcję.